DiVetro heeft sterke consultants aan boord. In dit interview laten we Marco Campman aan het woord. Ook hij is een DiVetrojaan met veel ervaring en een eigen verhaal. Lees hier hoe hij aan boord is gekomen en zijn horizon heeft verbreed.

Hi Marco, goed dat je tijd voor het interview kon vrijmaken. Om meteen met de deur in huis te vallen: wie is Marco Campman?

Marco: ik ben 61 jaar en getrouwd met Jozé. Samen hebben we twee geadopteerde dochters. Eentje is alweer uitgevlogen, de ander woont nog bij ons thuis in Den Hoorn, tussen het prachtige polderlandschap van Midden-Delfland en de al net zo prachtige stad Delft.

Ik ben ooit begonnen als mainframeprogrammeur. Later specialiseerde ik me in het ontwikkelen van applicaties in Visual Basic en MS Access. Dat heeft de basis gelegd voor mijn rol als analist. Maar in die tijd was het klassieke ontwikkeltraject dat van ontwikkelaar naar projectleider. Dus heb ook ik die weg afgelegd. Eenmaal projectleider geworden, realiseerde ik me dat ik liever werk aan problemen die om een logische oplossing vragen, dan met het regelen van de zaken eromheen. Terug naar de analyse dus! 

Hoe ben je zo bij DiVetro terecht gekomen?

Marco: Ik werkte lang bij mijn vorige werkgever, toen ik de 55 passeerde. Ik vroeg ik me af of dit was wat ik tot mijn pensioen zou willen blijven doen. Het antwoord was: nee. En laat nu nét op dat moment een recruiter contact met me opnemen. Zij stelde me aan DiVetro voor en twee gesprekken later werd ik verwelkomd door mijn nieuwe collega’s op de eerste maandmeeting van 2017. Dat was toen nog in het kerkje in Arnhem.

Je bent nu alweer 6 jaar bij DiVetro, wat vind je onze club?

Marco: DiVetro zet de mens en het menselijk kapitaal dat we samen vertegenwoordigen, centraal. Heb je een vraag of behoefte aan intervisie? Dan is er altijd wel iemand die tijd voor je maakt. Heb je iets te delen? Dan zijn er altijd wel belangstellenden voor een kennissessie. Bij DiVetro mag je je kwetsbaar opstellen en dat geeft de ruimte om jezelf te verbeteren. 

Inhoudelijk is het werk in de detachering niet eens zoveel anders als bij vorige werkgevers. Maar de manier waarop ik er invulling aan kan geven, is dankzij DiVetro heel anders geworden. Vorig jaar heb ik een aantal collega’s van Dienst Toeslagen uitgenodigd om in ons pand een workshop domeinmodelleren te komen volgen en alle mogelijke hulp om dat te faciliteren gekregen. Daar zou ik tot zeven jaar geleden niet eens aan hebben durven denken.

Ook de hulp die ik bij intervisies heb mogen ontvangen, staat in groot contrast met hoe dat er bij mijn vorige werkgevers aan toeging. In deze zeven jaar heb ik meer van mijn collega’s geleerd, dan in de twintig jaar ervoor. Het omgekeerde geldt denk ik ook: ik heb meer aan DiVetro kunnen bijdragen, dan ooit tevoren!

“Een simpele oplossing in een onontwarbaar kluwen”

En waar haal jij je voldoening uit?

Marco: Het leukste is om een elegante, simpele oplossing te vinden voor een probleem dat voorheen uit een onontwarbaar kluwen aan informatie leek te bestaan. Daarvoor is een behoorlijke dosis geduld nodig, logisch denkvermogen en de bereidheid om een paar stappen terug te doen om een nog betere oplossing te vinden, dan degene waar je al aan werkte. Mijn kers op de taart is het stellen van die ene vraag, of het maken van die ene opmerking waardoor bij je team de zaken in een ander perspectief worden gezien en zo het collectieve denkproces wordt versoepeld.

Op je LinkedIn-profiel lees ik “Als analist wil ik graag de scope van een onderzoek verruimen, omdat dit vaak een verrassend eenvoudige oplossing voor uw vraagstuk kan opleveren“. Dat is verrassend, want scope-verruiming geeft vaak meer complexiteit. Wanneer is bij jou het omgekeerde gebeurd?

Marco: Met het verbreden van de scope bedoel ik eigenlijk het verruimen van je blikveld: eerst wil je de vraag van de opdrachtgever in een bredere context zien. Vaak krijg je de taak om voor aan een oplossing voor een niet altijd even duidelijk gespecificeerd probleem te vinden, Ik zie het als mijn taak als analist om uit te vinden wat precies het probleem is. Eenmaal het probleem in kaart, kan dat tot heel verrassende uitkomsten leiden.

Heb je hiervan een voorbeeld voor ons?

Marco: Bij een van mijn opdrachtgevers werkte men met één systeem dat via twee verschillende interfaces werd gevoed met informatie. De opdracht was: zorg ervoor dat we met één interface verder kunnen. Mijn eerste contacten waren bouwers en beheerders. De gesprekken gingen vooral over de techniek en het feit dat het zo onhandig was, die twee verschillende interfaces. Het beeld veranderde toen ik eenmaal met de gebruikers kennismaakte en naar hun problemen kon luisteren.

Het werd duidelijk dat het knelpunt niet zozeer de twee verschillende doorgeefluiken waren, maar wat er met de informatie werd gedaan als die eenmaal binnen was gekomen. In de bestaande situatie moest elk pakketje informatie door een medewerker worden beoordeeld. Wat erin zat, kon je aan de buitenkant niet zien. Het kon heel belangrijke informatie zijn waar je onmiddellijk actie op moest nemen en waar de medewerker intensief bij betrokken was. Maar het kon ook informatie zijn, die voor derden bestemd was. Het enige wat ze daarmee hoefden te doen, was de informatie doorsturen.

Mijn voorstel was dan ook om alle kennis die nu in de hoofden en de dikke handleiding van de medewerkers zat om te beslissen wat er met de informatie moest gebeuren, te vertalen naar een geautomatiseerde beslisboom. Met als gevolg dat er minder tijd werd verspild en de medewerkers er meer werkplezier voor terugkregen.

Dat verbreden van de horizon, zie je dat ook op andere plaatsen terug?

Marco: Misschien wel, ik heb een vol leven naast DiVetro: ik speel piano, accordeon, diatonische trekharmonica en ook nog contrabas. Dat laatste doe ik in de band Schraapstaal, die West-Europese folk ten gehore brengt.

Mijn vrouw Jozé heb ik tijdens mijn studie leren kennen. In die tijd zijn we gaan dansen bij Pieremachochel, een dansgroep die Nederlandse volksdansen presenteert. Dat doen we al bijna veertig jaar. Dat heeft een aantal interessante reizen opgeleverd naar veel Europese landen waar je op een heel andere manier kennis maakt met de mensen dan ‘gewoon’ als toerist. Elk jaar reis ik naar Duitsland om me een week onder te dompelen in dans, zang en muziek. Daar ben ik ook al eens als docent te gast geweest. Erg leuke en leerzame ervaringen! En het is ook nog eens erg goed voor je beheersing van het Duits.

Heb je een levensmotto? En hoe komt dat terug in je leven en je werk?

Marco:

“Geniet van de kleine dingen: die maken het leven groots”

Er valt altijd en overal wel iets te genieten, zoals de aanblik van een bloeiende struik tegen de gevel van ons pand die gestreeld wordt door het zonlicht; het horen van een vogelgeluid dat je nog niet kunt plaatsen of de rijke architectuur om je heen als je door een oud stadscentrum wandelt. Het mooiste is nog altijd de glimlach die je terugkrijgt als je simpelweg op straat een onbekende begroet. In het werk ervaar ik het na het geven van een oprecht dankwoord aan een collega na een verhitte discussie die me wijzer heeft gemaakt.

Hoe zie je jouw toekomst bij DiVetro?

Marco: Mijn tijd als professional is beperkt en daar wil ik wel zoveel mogelijk plezier aan beleven. En dat is door het echte analistenwerk te blijven doen: de vraag achter de vraag vinden en proces- en domeinmodellen maken om oplossingsrichtingen te ondersteunen.

En ik was van plan vooral gezond eigenwijs te blijven.

Ha ha, dat lijkt me een mooie afsluiter! Marco, dank voor dit gesprek en blijf eigenwijs genieten van die kleine dingen!